Ic wil van den kaerle singhen,
Al met sinen langhen baert.
Hine laat ghenen ruter hem dwinghen,
ontembaer so es hi van aert.
Ende of sine cleeder ontnait sijn,
sin hooft met een hoetkin ghecapt,
ende mach sin caproen ooc verdrait sijn,
sin scoen ende cousen ghelapt.

Hi esser een vriman gheboren,
ter see, up tvelt of in tbos.
Waerom sou gheen plec hem behoren,
gheen plec vor een peert ofteen os?
Die ruter heeft alles ghenomen,
men crupet als hi ghebiet.
Bi dunen, bi vlacten, bi stromen,
dat en doet die kaerel niet!

Hine wort niet den ruter een slave.
Ter kermesse blijfti gaen,
met ghespen, knijf ende stave,
sin wijf met een mantelkin aen.
Daer pijpen die cornemusen,
daer springh ende dansen si ront,
daer swieren si lanx die husen,
daer singhen suut luder mont.

Sin wijf es een vroudighe deerne.
Hi ploeght ende si, si spint.
Hi kust ende blust se so gherne,
so winnen si kint up kint.
Ter kermesse drinken si wine,
want wine verhoghet verstant.
Nu esser die weerelt de sine,
met steden, casteel ende lant.

Si willen den kaerel doen greinsen,
al dravende over tvelt.
Hies coener dan si wael peinsen,
hine bevet vor gheen ghewelt.
Si willen hem sleepn ende hanghen,
te lanc es haer sin baert.
O ruters, als hi u moet vanghen,
wie weter hoe ghi dan vaert!