Toen ze het geluid van de polka hoorde,
wist Eva dat ze dansen wou.
Haar moeder hield haar streng in het oog
dus sloop ze weg in de schemerkou,
want wat gaf ze nu om haar moeders gezeur.
Haar blijdschap kan toch niet strafbaar zijn?
Ze is jong, voelt zich in goed humeur,
wilt een man gaan versieren in de maneschijn.

Een knappe gast wou met haar dansen
en bood haar dan kordaat zijn hand.
Het was er warm, maar ze nam haar kansen,
gezweet dat vond ze niet relevant.
Want wat gaf ze nu om een druppeltje zweet
dat hoort er toch bij op een dansfestijn.
Ze nam haar partner stevig beet
en ze dansten innig in de maneschijn.

Eva's moeder zong een liefdeslied
in het donker, wachtend op dochterlief.
Ondertussen werd Eva verliefd
op de knappe, maar zweterige hartendief.
Maar wat gaf ze nu om het lied van haar moeder
of het dan schoon of vals mag zijn?
Haar eigen lied, dat klinkt veel zoeter
als liefde gedijt in de maneschijn.

Hilipati hilipati hilipati hillaa,
hilipati hilipati hilipampaa.
Jalituli jallaa talituli jallaa
tilitali tilitali tilitantaa.
Halituli jallaa tilituli talla
tilitili tilitili tilitili tallaa.
Halituli tilitali jallati jallan,
tilitali talitali helevantaa.

's Avonds laat toen het dansen stopte
besloot onze vent zijn slag te slaan.
Hij ging met Eva mee naar huis
maar zag haar moeder aan de voordeur staan
"Rustig mijn lief", zei de vent zelfzeker,
"Een kwade moeder krijgt mij niet klein
Ik ben toevallig een gladde spreker
en zal jou beminnen in de maneschijn."

Hij sprak: "Gij kunt mij dan wel testen,
maar zult mij niet te slim af zijn.
Reist naar het oosten, vaart naar het westen,
Eva die hoort overal bij mij.
Want ik ben een echte blijver
en zal haar verzorgen met veel ijver.
Kent uw plaats en luister gedwee
want ik blijf bij uw dochter en trouw ermee!"