Daar waren drie kompanen,
trouwer vrienden vond men niet.
Elke avond klonken de glazen
bij de tonen van hun lied.(bis)

Hun bulderend lachen schalde
door de straten van de stad.
De zorgen van de wereld
verdronken in't gerstenat(bis)

Maar één van de drie liet plots het leven,
de tweede volgde al gauw.
De derde bleef alleen achter;
zijn vreugdezang werd tot rouw.(bis)

Toen daar de tijd was gekomen
voor het lessen van zijn dorst.
Deed hij de glazen vullen
en zong uit volle borst(bis)

Hij zat waar zij vroeger altijd zaten,
en hief hun lijflied aan.
Maar in het bier in de glazen
viel menig hete traan(bis)

"Mijn broeders, ik drink u een Schmollis!
Waarom zijt gij toch zo stil?
Wat moet er van de wereld worden,
als niemand nog drinken wil?"(bis)

Toch klonken plots de drie glazen,
en het gerstenat verdween
"Fiducit, trouwe broeder!"
Hij dronk er nooit nog een.(bis)