Ineens wanneer mijn pintje stopt met bruisen,
Ineens wanneer het schuim verdwenen is,
Ineens wanneer de bladeren niet meer ruisen,
Sta ik verstomd met grote kommernis
En proef ik al de smaak van stil gemis.
Ineens wanneer elk liedje is gezongen
Hef ik vol hoop mijn laatste hymne aan,
Met dit akkoord wil ik opnieuw verjongen,
Maar ben ik plots veranderd in een zwaan,
Nog voor de hamer klokslag twaalf kon slaan.

Ineens wanneer de glazen niet meer klinken,
Een kwart van mijn bestaan nu al voorbij
Zal ik in mijn gedachten verder zinken,
Tot op de dag van ’t keren van de tij,
Wanneer ik zondig godendrank versnij.
Ineens wanneer de laatste kaarsen doven,
Nu plots de zaal in ‘t donker verder moet,
Nu plots ga ik onwillig weer naar boven
En zie ik daar de vroege ochtendgloed.
Ik loop een nieuwe toekomst tegemoet.

Ineens kruipt daar een speelse salamander,
Terwijl ik in mijn jeugd opnieuw verdwaal,
En ik mijn zorg in vreugde weer verander,
Leidt mij het lint in kleuren naar de Graal.
Dan slaat de avond om in een verhaal.
Ineens weerklinkt een horizon van tonen
Voor hen die ooit bij ons nog zijn geweest.
De tijd zal hen met eikenloven kronen.
Ik weet nog wel: ze dronken om het meest.
Zo wordt het Laatste Oordeel nog een feest.