In het diepste mijner schoven,
Vond ik laatst het testament
Van een jongen, die te Loven
Lange jaren bleef student:
“Gij die hier na mij zult leven,
- Klonk het, - ’k heb op dit papier
U mijn laatsten wil geschreven,
Vóór mijn laatste pinte bier”.

“Maak lawijd gelijk de donder,
Leuven ruste nooit in vree,
Keer ze daaglijks ’t bovenste onder )
D’oude Petermannenstee!” ) bis

“’k Laat u op mijn oude kamer,
Neen, te Leuven zegt men “kot”,
Enen stok gelijk ’nen hamer
Hier en daar van ’t vallen bot.
Hij en heeft in geen gevaren
Ooit zijns meesters hand verraân;
Mocht hij u ook lange jaren,
Kloek en trouw ter zijde staan”.

“’k Laat u nog hetgeen me op aarde
’t Kostbaarste en het liefste was:
Mijne muts die ’t al vervaarde,
En mijn vreugdig pintenglas.
Trek die muts u over de oren,
Draai uw knevels in den wind,
En gaat u in ’t bier versmoren,
Bier uit mijne dekselpint!”

“Zo geraakt ge aan de oude dagen
Zonder enen enk’len traan;
En vangt dan de wijze, al klagen,
Bij u jeremiaden aan,
Als hij spreekt van brassig leven
Of van schonen tijd verspeeld,
Antwoord: ’k ben er lang gebleven,
Maar ik heb me er nooit verveeld!”