“Die nachtegael die sanc een liet, dat leerde ic
Ic hebber een verholen lief, die vride ic;
En die wil ic niet laten, ja laten;
Ic hope noch een cort half nacht
In mijns liefs arm te slapen”.

Die moeder van den bedde spranc, ontstac haer licht;
Si vant haer joncste dochter op haer bedde nicht;
“Waer is si nu gheganghen, ja ganghen
Nu is mijn joncste dochter wech,
Met een so vremden manne”.

“Hi en was mi also vremde niet, hi hat mi lief.
Hi voerde mi al over die hei, hi misdede mi niet.
Hi voerde mi over der heiden, ja, heiden;
Daer twee schoon liefkens samen gaen,
Hoe node ist dat si scheiden.”

Daer twee goe liefkens tsamen aen den danse gaen,
Hoe vriendelic dat si haer oochskens op malcander slaen,
Ghelijc der morghen sterren, ja sterren.
Mijn herteken is van sulker aert:
Bruin oochskens sie ic gheren.

Mijn herteken is veel wilder dan een wilt conijn;
Dat en mach niemant temmen dan die liefste mijn;
Dat en mach niemant temmen, ja temmen,
En waer die alder liefste mijn;
Dat is so fraeien gheselle!
Och, waren alle duvels so,
En ic voer in der helle!”