‘Die winter is verganghen,
ic sie des meien schijn;
ic sie die bloemkens hanghen,
des is mijn hert verblijt.
So ver aen ghenen dale
daer ist ghenoechlic sijn,
daer singhet die nachtegale,
also menich woutvoghelkijn.

‘Ic wil den mei gaen houwen
al in dat groene gras,
ende schenken mijn boel die trouwe,
die mi die lieveste was,
ende bidden, dat si wil comen
al voor haer vensterken staen
ende ontfanghen den mei met bloemen,
hi is so wel ghedaen.’

Ende doe die suiverlike
sijn reden hadde ghehoort,
doe stont si trurentlike,
met des sprac si een woort:
‘ic heb den mei ontfanghen
met groter eerwaerdicheit.’
Hi cust si aen haer wanghen:
was dat niet eerbaerheit?

Hi nam si sonder truren
al in sijn aermkens blanc.
Die wachter op der muren
die hief op een liet ende sanc:
‘en is daer ieman inne,
die mach wel thuiswaert gaen:
ic sie den dach op dringhen
al door die wolken claer.’

‘Och wachter op der muren,
hoe quelstu mi so hart,
ic ligghe in swaren truren,
mijn herte dat lidet smert.
Dat doet die alreliefste
dat ic van haer scheiden moet,
dat claghic God den Heren,
dat ic si laten moet.

‘Adieu myn alreliefste,
adieu schoon bloemken fijn,
adieu schoon rosebloeme,
daer moet ghescheiden sijn;
hent dat ic weder come
die liefste soudt ghi sijn;
dat herte in minen live
dat hoort, ja, altijt dijn.’