Hier zijn wij tezamen om leutig te doen,
sa broederkens, 'Ergo bibamus!'
De glazekens lachen, toe, geeft ze 'nen zoen,
een hert'lijker 'Ergo bibamus!'
Dat is nu het eerste en enige woord,
dat past in 't begin en het past immer voort,
de lustige echo van 't feestelijk oord,
het heerlijke 'Ergo bibamus!'(bis)

Ons hart is nog jong en ons lied klinkt nog hel,
ons feestelijk 'Ergo bibamus!'
En moeten we scheiden, als laatste vaarwel,
zo blijve 't ons 'Ergo bibamus!'
Dat woord zal ons steunen in werk en in strijd,
ons weer doen herdenken het oude jolijt,
de vrolijke vrienden uit vroegeren tijd,
die 't zongen, ons 'Ergo bibamus!'(bis)

En komen wij ooit naar de hogeschool weer
en zingt men nog 'Ergo bibamus!'
Dat 't dreunt door de straten 'lijk 't dreunde weleer,
vol geestdrift ons 'Ergo bibamus!'
Dan komt ons verfrommelde pet uit den zak
en 't oude verrompelde lint op den frak
en samen met schachten in splinternieuw pak
herhalen we 't 'Ergo bibamus!'(bis)